Obiecane refleksje, nic nowego, oby tylko nie herezje...

Ogólnie to powołanie określiłabym jako dar, tajemnicę i zadanie... takie trzy słowa klucze...
Dar... dane nam za darmo, za nic... Miłosne spojrzenie Jezusa na nas, wybranie do czegoś innego, głupiego w oczach świata...
Tajemnica... coś czego nigdy do końca nie pojmiemy, nigdy nie zrozumiemy, dlaczego akurat na mnie spojrzał pełna miłością. On to wie najlepiej, bo nas kocha... myślę że ten wybór, powołanie kogoś opiera się właśnie na Jego miłości do nas...
Zadanie... nie jest to łatwa droga, z Jego pomocą jesteśmy w stanie zrobić wszystko... Zadanie, bo muszę, w stanie życia, jaki wybiorę być świadkiem Jezusa...Raz wybrawszy co dzień wybierać muszę...

Fundamentalnym powołaniem człowieka jest bycie obrazem Boga, w świetle przekazu ewangelicznego sprowadza się do świętości. Na tym zasadzają się wszystkie inne powołania. To uświęcenie będzie realizowane poprzez specyficzne powołanie w konkretnym stanie życia. Powołanie zakonne ma swój szczególny wyraz - szczególne wezwanie Boga kierowane do człowieka, ze szczególnym ukierunkowaniem. Jan Paweł II określa powołanie jako osobiste spotkanie z Chrystusem. Szczególne wezwanie dokonuje się przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym... (ta część jest już skonfrontowana z wykładami z teologii duchowości, więc herezji nie ma;) )


Powołany jest ten który wychodzi z prób. Nie ma powołania ten, który nie ma wątpliwości. nie brak słabości i trudności mówi o wielkości człowieka. Właściowe rozeznanie powołania następuje w tedy, kiedy czujemy, widzimy, że ktoś waczy, troszczy się o nasze powołanie. Kiedy mimo trudności, słabości, nasze powołanie dalej trwa... Przyznam się szczerze, że te slowa, które padły na Prawie Kanonicznym bardzo mnie pocieszają;) bo mimo pewnych kryzysów, nawet zwątpień, jest Ktoś, kto dba o to ziarenko zasiane w moim sercu... I jak tu GO nie kochać??

Ostatnio edytowany przez oKasia (2010-11-27 15:51:50)

miałem tych wątpliwości  co nie miara 
tylko ze jak byłem dzieckiem to chciałem zostac
jak przeszłem na ciemna stronę to nie chciałem zostać  księdzem
a jak znowu sie nawróciłem  to znowu chciałem zostać księdzem
ale gdybym nie oddał woli  i życia maryji to bym moze bym poszedł na zakonnika

Ja ogolnie przechodze "ciemne doliny" już od ponad roku...
Ale wiara to kroczenie w ciemności... więc zawsze iskierka nadziei się tli;)

A na mojej drodze stawia takich ludzi, którzy mnie motywują do działania... pokazują właściwą drogę...

Oj aż tak mało to takich osóbek jak my szaleńców Bożych nie jest;)
Mało logiczne i Polskie zdanie:D

hmmm po przeczytaniu kilku stron Christifidelis Laici już mam pewne skojarzenia:d
"(...) owocem jest przyjęcie przez świeckich Chrystusowego wezwania do pracy w Jego winnicy do tego, by w tym wspaniałymi dramatycznym momencie dziejowym (...) włączyli się oni żywo, świadomie i odpowiedzialnie w misję Kościoła."nr 3
oraz "Wiara bowiem rozjaśnia wszystko nowym światłem i ujawnia Boży zamysł odnośnie do pełnego powołania człowieka, dlatego kieruje ona umysł do rozwiązań w pełni ludzkich"nr3.

No cóż... choć trochę sełniamy założenia Adhortacji apostolskiej z roku mojego urodzenia, czyli z 1988r;) I żeby było fajniej z uroczystości świetej Rodziny:) czy;li 30 grudnia:D

Generalnie coś w tym jest... Bo już tak patrząc wstecz na moje życie... Wszystko jakby układa się w logiczną całość... A co dalej będzie... Zostawiam Jemu:) On ma GENIALNE pomysły;)