NIEŚĆ WSZYSTKIM RADOŚĆ

Świadomość posiadania wielkiego dobra rodzi w sercu radość i poczucie szczęścia, zapał do działania i chęć dzielenia się szczęściem z innymi. Zofia Tajber to istota siejąca wokół radość i czyniąca pokój. Mówiono o niej: "gdzie jest Matka, tam robi się jasno". Rekreacje z nią były pełne wesołości. Gdy się która z sióstr dziwiła, odpowiadała: "Bierzmy życie takie, jakie jest". A trzeba wiedzieć, że Matka Tajber jako założycielka miała wiele cierpień i napotykała wiele przeciwności. Lecz czuła w sobie samej potężniejszą siłę miłości i szczęścia. "Teraz się naśmiejemy, a potem będziemy milczeć, pracować, modlić się...".

Przyjmowała do swej rodziny wszystkie dziewczęta, nawet bez posagu, byleby tylko miały serca czyste i chęć do służby Bożej. Nie znosiła natomiast "mazgajów", leniuchów, melancholiczek, albo jednostek grzebiących stale w swoich grzechach. Ciągłe zajmowanie się grzechami już odpuszczonymi obraża Boga i przeciwne jest powołaniu do miłości i szczęścia. "Jesteście tymi dziećmi szczęścia - tłumaczyła siostrom - które mają szczęście Boga nieść we wszystkie strony świata". "Wszystkie dusze mają być ogrzane waszą miłością". "Kto nosi szaty zakonne, ten musi mieć serce złote a duszę jak słońce, które oświeca, ogrzewa, zapala i pobudza do życia". Radosną służbą Bożą zdobyła sobie Założycielka jak i jej siostry niejednego sympatyka i obrońcę tworzącego się zgromadzenia.