Bierzmowany, animator, grupa domowa na drodze przygotowania do sakramentu bierzmowania
Rola świadectwa animatora
Uczniowie w wielu sytuacjach podkreślają wielką kulturę i życzliwość prowadzących spotkania. Wielu z nich zauważa żywy kontakt swoich animatorów z osobą Jezusa Chrystusa i zwraca uwagę, że ich nauczanie jest poparte świadectwem życia. „Wspólnota chrześcijan nigdy nie zamyka się sama w sobie; jej życie wewnętrzne - życie modlitwy, słuchanie słowa i nauki Apostołów, wykonywanie miłości braterskiej, łamanie chleba - osiąga swą pełną moc tylko wtedy, kiedy staje się świadectwem, wzbudza podziw, rodzi nawrócenie, staje się przepowiadaniem i obwieszczaniem Ewangelii. I tak cały Kościół podejmuje misję ewangelizacji, a działanie każdego z osobna bardzo pomaga wszystkim" (EN 15). Te słowa fundamentalnego dokumentu o ewangelizacji powinny stanowić źródło i inspirację do właściwego świadectwa odpowiedzialnych za przygotowanie do bierzmowania w powierzonych im wspólnotach.
Istotne również dla uczniów jest przygotowanie do prowadzonych zajęć i kultura słowa. O wiele bardziej otwierają się i dzielą swoimi refleksjami, jeśli w grupie panuje życzliwość i wzajemny szacunek. Akcentowana jest możliwość dialogu o sprawach trudnych, a dotyczących wiary. Bardzo szybko wyczuwają zaangażowanie i troskę (lub jej brak) w przypadku osób prowadzących spotkania. Częstym rezultatem takiego traktowania jest dostosowanie się młodych ludzi do stylu zaproponowanego przez animatora (szacunek lub lekceważenie). Opinie negatywne dotyczą animatorów, którzy mają lekceważące podejście do spotkań i nie posiadają wiedzy niezbędnej do poruszania poszczególnych zagadnień. Nieakceptowana jest przez uczniów forma spotkań, na których czyta się tylko teksty zawarte w podręczniku. „Moja animatorka wyjątkowo nie nadawała się do prowadzenia spotkań. Żadnych dyskusji, polemik, szczerych rozmów. Rozpoczynamy każde spotkanie modlitwą. Czytamy parę fragmentów Pisma Świętego, kończymy spotkanie modlitwą, a po czterdziestu minutach nie ma śladu po spotkaniu. Nieprawdaż, że interesujące? Wolę stokrotnie bardziej poczytać sobie gazetki religijne (np. „Miłujcie się"), w których z życia wzięte artykuły dają mi wiele do myślenia i pomagają w rozwiązywaniu niektórych problemów".
Animatorzy są zgodni w opiniach ze swoimi uczniami. Wobec dużych wymagań stawianych względem osoby prowadzącej spotkania, zauważają oni, że niezbędne jest z ich strony świadectwo życia. Jednym z głównych zadań animatora grupy powinno być tworzenie atmosfery zaufania i wzajemnego szacunku. Tylko na takim fundamencie można pokazać młodemu człowiekowi drogę do Jezusa i Kościoła jako wspólnoty. Animatorzy podkreślają, że grupy domowe są w stanie przybliżyć młodzież do Kościoła, jeśli prowadzone spotkania są poparte świadectwem zarówno ze strony osób duchownych, jak i animatorów. Indywidualne traktowanie każdej osoby przyczynia się, że każdy człowiek „w tej małej grupie czuje się wybranym i to, co odbiera, jest skierowane tylko do niego".
Bardzo ważną kwestią dla animatorów jest ogólna wizja programu przygotowującego do bierzmowania, którą powinien posiadać duszpasterz. Tylko i wyłącznie komplementarne przygotowanie (nauka religii w szkole, spotkania główne w parafii, grupy domowe i spotkania z rodzicami) daje szansę na owocność całego przedsięwzięcia pastoralnego. Ponadto animatorzy odczuwają potrzebę permanentnego spotkania i formacji. Wielu z nich to nauczyciele religii w szkole, którzy posiadają właściwe kompetencje i przygotowanie pedagogiczne, ale spora grupa animatorów wywodzi się z parafialnych grup i wspólnot modlitewnych. Ich zaangażowanie, gorliwość i autentyczność bywa czasami większa od „zawodowych" katechetów, ale ich przygotowanie teologiczne i pedagogiczne musi być uzupełniane. Jak czytam w Adhortacji apostolskiej Pawła VI Evangelii nuntiandi: „Kościół jako głosiciel Ewangelii, zaczyna swe dzieło od ewangelizowania samego siebie. Jako wspólnota wierzących, jako wspólnota nadziei wyrażanej życiem i dzielonej z innymi oraz wspólnota braterskiej miłości, musi ciągle słuchać tego, w co wierzy, i motywów swej nadziei, i nowego przykazania miłości. [...] Mówiąc krócej, Kościół zawsze winien być ewangelizowany, żeby mógł zachować swą świeżość, żarliwość i moc w głoszeniu Ewangelii" (EN 23).
Na drogach przygotowania do sakramentu bierzmowania w parafii pojawił się nowy sposób i miejsce, a mianowicie „grupy domowe" i nowy odpowiedzialny, przewodnik - „animator". Wśród wielu sukcesów i porażek dominuje jednak nadzieja, że warto robić coś więcej i lepiej dla młodego człowieka. Jak można było zauważyć, nie brak krytycznych i bolesnych ocen pracy w przygotowaniu do sakramentu bierzmowania. Jedna z uczennic tak podpowiada odpowiedzialnym za to dzieło, aby mogli dotrzeć do umysłu i serc młodzieży i je przemienić: „Na zakończenie chciałabym dodać; żeby nawrócić młodych ludzi, na początku trzeba w nich wzbudzić zaufanie, a następnie ofiarować im Nadzieję, która nic nie kosztuje, a jej działanie jest owocne, gdyż Nadzieja to przedsionek do Wiary.
Części zaczerpnięte bezpośrednio ze stronki:
http://katechetyka.wyklady.org/wyklad/9 … ona-1.html
http://katechetyka.wyklady.org/wyklad/9 … ona-2.html
http://katechetyka.wyklady.org/wyklad/9 … rona-3html
http://katechetyka.wyklady.org/wyklad/9 … rona-4html